Drie weken na....

Het moet nog steeds tot me doordringen: ik hoef geen chemo meer! Ik begin langzaam op te knappen.
Er komt weer wat haar op mijn hoofd, wat dun pluizig haar. Maar het is weer aan het groeien.
Mijn vingers en voeten en dergelijke doen nog zeer, maar alleen het feit al dat het niet meer hoeft maakt het makkelijker de dragen. Ik ben nog reuze moe, en voel me een vaatdoek, maar dat maakt niet uit. Gisteren zelf even naar de winkel geweest, en van de week ook Casper zijn spijkerbroek zelf korter gemaakt. Die lag hier al een aantal weken te wachten. Een blouse die veel te wijd was geworden heb ik voorzien van elastiek aan de onderkant en nu valt hij beter. Dat krijg je als je zoveel afvalt. Gelukkig had ik op zolder nog kleding liggen die ik ooit heb gedragen toen ik zo zwaar was als ik nu ben. Dus die kan ik nu weer mooi aan. Maar deze blouse past mooi bij twee driekwarts broeken die ik heb en kon zo weer "passend" gemaakt worden.
De smaak begint wat terug te komen. Ik proef tenminste gewoon karnemelk als ik dat neem.
Ik hoop dat het snel weer verder terug is.
Vanmorgen naar de poli in Emmen geweest voor de bestralingen.
Twee gesprekken gehad, met de verpleegkundige en de arts, en daarna kon ik voor de MRI scan en het zetten van de tatoo puntjes en de lijntjes. Dus ik ben beklad! Met inkt nog wel en ook in het rood.
Maar het ging allemaal goed, en is goed te doen. Krijg wel pijn in mijn arm omdat die ophoog moet liggen, maar ik heb nog Fysio te goed dus ik denk dat ik die maar ga opmaken.
Ik zal tussen 2 september en 2 oktober elke dag dus bezet zijn. Er zullen 23 bestralingen plaats vinden. En daarna ben ik er helemaal klaar mee.....tot februari dan. Dan krijg ik weer een controle.

12 de dag Laatste chemo.

Volgens mij was het lest best! Afgelopen week enorm ziek geweest. Ik had zoveel pijn dat ik van ellende niets meer kon. Heb bijna heel de week in bed gelegen. En vanaf Donderdag heb ik injecties gekregen van de HA tegen de pijn, en het weekeinde heb ik een morfine pleister gehad.
Niets hielp wat ik ook probeerde. Pijn in al mijn spieren en gewrichten. Slapen ging niet, lopen ging niet, zitten, liggen en staan. Het was allemaal te pijnlijk. Zo veel mogelijk maar in mijn slaapkamer geweest op bed enz enz. En geprobeerd mij een beetje af te sluiten voor de wereld. Maar het was wederom een zware week.
Vrijdag geprobeerd te douchen maar dat was een drama. Ik kon niet meer op staan en Casper moest me helpen met afdrogen een aankleden. En daarna weer heel de dag bij komen. Wat kan een mens dan zich hulpeloos voelen.
Maar vandaag heb ik zelf kunnen douchen, wel met de deur open en Arike in de buurt. Maar op mijn gemak heb ik het kunnen doen.
De morfine is gestopt en de pijn is gewoon te doen.
Dus ik probeer weer te zorgen dat ik nu maar weer op krachten kom, want ik ben net een oud wijfie zoals ik hier rond strompel.  Elke muur moet ik vast houden. En elke stoel ga ik maar even op zitten...
Maar het gaat gelukkig weer bergopwaarts.  En daar ben ik dan wel weer erg blij mee.
Dat dal van diepe duisternis heb ik afgelopen week wel ervaren. Je moet uitkijken dat je de moed niet gaat opgeven.
A.s. Woensdag ga ik naar de oncoloog voor de bespreking van mijn verdere behandeling.
Ik ga dan de hormonen krijgen en ben benieuwd welke ik nu moet gaan nemen.
Volgende week vrijdag moet ik dan naar Emmen voor de bespreking van de bestralingen en onderzoeken. Dat zou afgelopen vrijdag zijn maar doordat ik zo ziek was kon dat niet.
Dus eerst even tijd om bij te komen en weer op krachten te gaan komen.

De laatste chemo is er in!

En uiteraard ging dat niet zonder obstakels maar dat hoort zo een beetje bij me.....begin ik te denken.
Vandaag ging Anneke mee, ze wilde het ook weleens meemaken. En dan kon ze mooi boodschappen doen bij de Jumbo tussen door.

gekregen van Matthias met zijn naam zelf geschreven!

We waren op tijd in Assen, om 8.40u. Dat is zo een beetje op zijn vroegst. De anderen komen meestal een uurtje later. Het was vandaag best druk bij de chemo kamer, 8 stoelen allemaal bezet en op de andere kamer de vier bedden ook. Dus het was volle bak chemo. En trouwens allemaal verschillend wat ze moesten krijgen. Maar al snel had ik een naaldje geplaatst en daar was een buisjes bloed al snel afgenomen. Die ging naar het lab om te kijken of de chemo door kon gaan. Ondertussen heeft Anneke gezorgd dat ik weer kon internetten op mijn tablet. Even over negen uur belde de oncologie verpleegkundige dat een andere mevrouw en ik nog een afspraak hadden met haar voor een gesprek.
Oeps dat waren ze vergeten. Dus eerst die mevrouw en daarna zou ik naar beneden gaan.
Dus toen ik hoorde dat het goed was en de chemo door kon gaan, moest ik eerst nog naar beneden.
Maar de chemo werd besteld bij de apotheek dat ze die konden gaan klaar maken. Dan moet je altijd nog een 20 minuten wachten voor die er is, dus in die tijd dacht ik wel klaar te zijn.....mis gedacht dus.

Gekregen van Sem.

Beneden ging Anneke mee naar binnen zodat ze daarna lekker naar de jumbo kon voor de boodschappen. En ja, hoor het gebruikelijke praatje, hoe het nu gaat en dat het allemaal wel erg heftig is voor mij. Heftiger dan bij de meeste patiënten. En ja, dat besef ik ook. Gelukkig dat het niet voor iedereen zo heftig is. Maar deze laatste kuur ging een stuk beter. En voor de laatste hoop ik zeker op VOOR-Bijwerkingen zoals ze op het forum zeggen.
Maar ja, toen kwam het eten aan de orde en hoeveel ik afgevallen was....Inmiddels dus 15 kilo. Dat is met mijn overgewicht natuurlijk niet erg alleen nu wel. Nu noemde ze het zelfs dat ik ondervoed was!
Kun je nagaan, toen ik doodziek was en aangaf dat ik bijna niet kon eten, wat ik dus bij elke keer dat ik weer kwam vertelde, en ook toen ik extra naar de Onco moest en opgenomen werd in het ziekenhuis. Werd er mij verteld: dat is niet zo erg hoor mevrouw dat komt straks wel weer goed!
En nu zou ik ondervoed zijn....bij mijn laatste kuur krijg ik ineens allerlei instructies wat ik zou moeten doen en vooral naar een Diëtiste. Want ja, nu moet toch wel mijn chemo aangepast gaan worden. Dus er moesten allerlei telefoontjes gepleegd worden om de juiste verantwoordelijke te vinden die moest gaan berekenen of en hoeveel het dan aangepast moest worden. De apotheek bellen dat mijn chemo weer in de kast kon omdat het aangepast zou moeten worden en er dus waarschijnlijk nieuwe gemaakt moest worden......ach ja.
Daarna kwam de bestraling aan de orde. En daar vroeg ik gelijk of ik ook in Emmen de bestralingen kon krijgen omdat ik daar dichterbij woon dan bij Groningen. En ja, dat kon. Alleen waren mijn gegevens al gestuurd naar Groningen dus daar moesten dan weer een paar telefoontjes aan gewaagd worden voor dat het geregeld was. Maar het is geregeld ik mag naar Emmen. Dat scheelt een hoop KM rijden en ook ontloop ik de rondweg van Groningen met al haar file,s en de stad hoef ik dan ook niet door. Lekker.
En toen mocht ik weer naar boven en kon Anneke naar de Jumbo.
Boven moest ik dus wachten op de uitslag van de chemo hoeveelheid en ja, hoor het kon gelijk blijven. Dus die kon weer verder afgemaakt worden en uiteindelijk hing om kwart voor Elf de chemo eraan. Als allerlaatste van al die mensen en ik was er als eerste!
Maar ja, ik allang blij dat het door mocht gaan en dan maar later naar huis. Niks aan te doen.
Voor Casper was dat weer jammer, want hij moest om 14.00 bij de anesthesist zijn in Heerenveen. Nu kon hij dan niet met de Berlingo maar met Anneke haar auto ging het ook.
Hij kan over ongeveer drie weken een oproep verwachten om het weefsel wat in zijn blaas zit en er niet hoort weg te laten halen. Hij moet dan een nacht blijven. Ook weer spannend want wat zal die uitslag brengen?
Ook dit mogen en kunnen we weer in de handen van God leggen.
Bij ons trouwen kregen wij als tekst Psalm 55:

23 Werp uw bekommernis op de HERE,
Hij zal voor u zorgen;
Hij zal nimmermeer toelaten, dat de rechtvaardige wankelt. 

Deze tekst had niet beter gekozen kunnen worden. Wij zien daar de hand van de Here in.

Deze Psalm eindigt met de woorden: Ik echter vertrouw op U.