vrijdag 26 april 2013

De tweede Chemo,



En, ja hoor de tweede chemo mocht er in. Ging wel met wat strubbelingen gepaard. Eerste keer prikken voor het infuus ging helemaal fout. Het deed enorm veel pijn, en de naald wilde ook echt niet goed verder geduwd worden. Toen nog geprobeerd om hem met terug halen en dergelijke toch goed te laten komen, maar dat werd hem niet. Alles er weer uit en ja, toen kreeg ik dus weer een bloeding. Alles zat er onder.....
Daarna dan dus de andere hand, daar lukte het wel was minder pijnlijk en het ging goed. Toen eerst maar bloed afgenomen om te kijken of het door kon gaan. Dan moet je dus een halfuur wachten op de uitslag en het kon doorgaan. De buurvrouw die naast mij zat moest helaas een week wachten. Dat is dan toch een tegenvaller. Dus bij mij mocht het doorgaan. Casper is toen even de Ement gaan halen die je uur van te voren moet innemen. Gewoon beneden in de apotheek van het ziekenhuis. En dan gaan ze gelijk de chemo klaarmaken, en moet je wachten. Ondertussen is casper naar huis gegaan om nog even te werken. Die zou me weer komen halen als het laatste er in gaat. Dan duurt het nog ongeveer een half uur en hij is er met 25 minuten. Dus dat komt goed uit.
En dan begint het grote verwennen. Thee, ontbijtkoek, lekker fruit, ijsje, en dan kun je kiezen uit warm eten of brood. De vorige keer had ik brood met kroket genomen maar dat was niet goed gevallen. Dus deze keer heb ik warm eten gehad, lekkere boontjes, hamlapje en gebakken aardappeltjes. De smaak was nog goed en ik bedacht me dat ik dan in ieder geval warm had gegeten die dag.
Om één uur zat alles er weer in en konden we naar huis.
Gelijk op de bank en bijna twee uur geslapen. Mijn kaakpijn werd minder en de misselijkheid is nog te doen. Dus ook s,avonds gewoon kunnen eten al is het wel minder. Het smaakt niet echt ergens naar. Door de chemo heb je een smerige smaak gekregen. En ja, dan in het lastig eten.
Maar ik eet wel en blik op oneindig, want het moet. Zes keer per dag eet ik iets. En elke x bedenk ik wat er goed in zal gaan. Ik heb gemerkt dat geroosterd brood, beschuit, en snijkoek goed gaan. En het beste smaakt het mij met hagelslag en pindakaas. Op de snijkoek doe ik dan niet hoor, daar gaat gewoon boter op....hahaha.
Vandaag valt het ook nog mee met het misselijk zijn. Ik hoef niet over te geven en dat is al heel wat.
Elke dag die "goed" gaat is weer mooi meegenomen denk ik dan maar.
Ook aan Casper wordt gedacht...
Alle meeleven doet mij en ons goed. We krijgen uit onverwachte hoeken kaarten en meeleven, dat is fijn. Op die manier worden we gesterkt en merken we dat er voor ons gebeden wordt. Dat is een groot goed en dat beseffen wij terdege. Daarom nogmaals: heel hartelijk dank!

Psalm 103:5
Zoals een vader liefdevol zijn armen
slaat om zijn kind, omringt ons met erbarmen
God onze Vader, want wij zijn van Hem.
Hij die ons zelf uit aarde heeft genomen,
Hij weet, dat wij, uit stof aan 't licht gekomen,
slechts leven op de adem van zijn stem.

woensdag 24 april 2013

Pruik en tandarts......

Tja, we zijn naar de pruikenmadam geweest. Ik zat dik onder de pijnstilling want ik had een kaakontsteking. Maar we zijn toch gegaan. We werden gezellig opgevangen en er werden tien pruiken opgehaald. Jullie snappen natuurlijk wel hoe dat ging. De ene na de andere pruik werd opgezet en gekeurd. De ene te strak, de ander te grijs, de volgende schoot bijna weer gelijk van mijn kale koppie af, en uiteindelijk bleven er twee over. En ook dat is volgens mij altijd dan gelijk de duurste. Zo ook in mijn geval. De duurste zat gelijk goed. En dat komt dan ook doordat het een met de hand gemaakte pruik was. Maar goed, de tweede was niet helemaal gelijkend op mijn eigen haar, maar dat kan ze wel zo maken. En daar is dan ook de foto van die je hier ziet staan.
Alleen twijfel ik nog heel erg of ik hem wel wil kopen. Want de verzekering dekt een groot deel van de kosten maar er moet toch altijd nog € 110,00 bij betaald worden. En het is voor mij nog een vraag of ik dat over heb voor een pruik....als ik bedenk hoeveel er hier bezuinigd moet worden. Ik ga er dus eerst nog goed over nadenken. Want voor wie zou ik dan die pruik gaan dragen? Is dat voor mezelf? Of is dat voor anderen? Zal ik me beter voelen met een pruik of zal dat voor mij gewoon niets uitmaken. Dilemma,s dilemma,s !
En er was dus een flinke kaakontsteking. Ik kreeg zondag ineens enorme kiespijn. Nu had ik al een aantal dagen paracetamol geslikt vanwege mijn rug. Dus het kan zijn dat ik daar het begin mee onderdrukt had. Maar in alle hevigheid kreeg ik dus kiespijn. Maandag gelijk gebeld met de tandarts en die kon eigenlijk alleen maar op dinsdag middag. Dus ik moest er zeker nog een dag mee door lopen. Paracetamol om de vier uur en daarbij een nurofen. Het was te doen maar sjonge wat wordt je daar belabberd van.......Dacht eindelijk deze week lekker te kunnen opknappen voor de tweede kuur. Maar dat zat er dus ff niet in.
Dinsdagmiddag dus naar de tandarts en die maakte foto,s en ja hoor. Helemaal foute boel. En enorme ontsteking om de wortel van een kies. Die moest er dus uit. Alleen dat kon niet gelijk want er moest eerst overlegd worden met de oncoloog. En ik moest aan de penicilline. Dus de huisarts heeft dat gelijk voorgeschreven. En de oncoloog kon ik pas vandaag bellen. Die gaf aan dat ik inderdaad eerst de penicilline moest innemen voor ik de kies zou laten trekken. En dat had ik al gedaan gelukkig.
En dat ik dan morgenochtend toch geprikt wordt voor de tweede chemo er in gaat of mijn bloed goed is en dan bekijken ze ook of ik nog te veel problemen kan hebben van die ontsteking. Of die dus voor een probleem kan gaan zorgen. Dus het is even spannend of het morgen al dan niet door gaat.
Vanmiddag is de kies er uit gehaald met veel hak en breekwerk. En nu dus knap beroerd van de pijn in mijn bakkes...... Maar ach, dat kon er ook nog wel bij zullen we maar denken.
Soms is het knap lastig om de moed er in te houden.


zondag 21 april 2013

Pensioen.

Het zat er natuurlijk al aan te komen en was ook al voorspeld. Maar sinds gisteren is mijn haarborstel met pensioen! We hebben er een feestje van gemaakt en de onderstaande foto,s laten zien hoe dat ging.

Je weet dat met deze chemo die ik krijg je haren dus uitvallen. En vanaf dag één kijk je elke dag in je doucheputje of er ook haren liggen. Je haalt elke dag je handen door je haar om te zien of ze al loslaten. Als je s,morgens wakker wordt dan kijk je op je kussen. En dat duurde dan tot de 14 de dag. Op woensdag kreeg ik echt haarpijn. Het deed best wel pijn moet ik zeggen. Net of je haar in een staart had gezeten en
weer los werd gemaakt. Dat deed ook altijd zeer. Donderdag lagen er dus haren in het putje, en kon ik al wat plukjes los halen. Maar vanmorgen had ik overal haren onder de douche. In mijn gezicht en overal op mijn lijf. En elke keer kwamen er mee. Dus het was tijd voor de tondeuse. Eerst mochten de kleinkinderen helpen met opruimen van de meeste plukken. Dus die hebben naar hartelust getrokken aan mijn haren. Dat deed geen pijn want ze zaten al los. Maar op een gegeven moment deed het wel zeer dus toen kon Joke de tondeuse gaan gebruiken. Daarna heeft ze mijn koppie nog even met scheerschuim en een scheermes behandeld. En toen was het meeste er wel af. Er zit op sommige plekken nog wel wat stoppels maar er zitten ook al grote kale plekken. Ze vinden het vreemd maar ook al snel weer gewoon. Nu lijkt u op opa. En ik moet buiten wel wat op doen want Timo zou zo niet naar buiten willen. Maar ik doe maar gewoon zoals ik me voel. Wil ik een muts op dan doe ik dat maar ik zal echt niet altijd met een muts op gaan lopen. Het is nu eenmaal zo en over een jaar zien we wel weer.Maar ik lijk nu op mijn vader en jongste broer. Wel vreemd om te zien....
Het is vreemd om je te bedenken dat er geen haar van je hoofd vallen kan zonder de wil van de Hemelse Vader.En dat nu dus bijna al mijn haren al gevallen zijn. Toch mag dan zondag 1 mij tot troost zijn en zo ervaar ik dat ook.



Wat is uw enige troost, beide in het leven en sterven?
Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven niet mijn maar mijns getrouwen Zaligmakers JEZUS CHRISTUS eigen ben , die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomen betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft en alzo bewaart , dat zonder de wil van mijn hemelse Vader geen haar van mijn hoofd vallen kan , ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet , waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van het eeuwige leven verzekert , en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.

zaterdag 13 april 2013

Dag 10 van de eerste chemo.



Het is een zware weg, en het lijkt nog steeds een boze droom. Soms denk ik: help maak me wakker! Maar helaas gaat dan niet en moet je verder met de trein. Je kunt niet terug, je kunt niet uitstappen en de volgende halte is in dit geval de volgende chemo. Maar er is weer verbetering. Het is niet meer allemaal kommer en kwel. Ik ben weer terug en de ergste dagen heb ik gehad.
Dat is positief. Vandaag hebben we Hannah haar 5 de verjaardag gevierd en ik was er de hele dag bij.
Vanmiddag gerust maar verder gewoon er bij geweest. En dat is geweldig toch?
De misselijkheid en andere ongemakken zijn nog zeker niet allemaal weg. Maar ik kan het goed handelen en dat vind ik erg belangrijk. Ik heb weer de controle en niet de chemo.
Eten doe ik met kleine beetjes en dan is het wachten tot het goed gedaald is of niet. Overgeven heb ik niet gedaan maar misselijk wel. Eten doet zeer zodra het land dus ook dat is niet fijn.
Moet nog denken aan de tijd dat ik zwanger was van Arike, in die tijd werkte ik nog in de kraamverzorging. En ik was zo misselijk als een kat. Man man, en overgeven! Maar dat ging over met een week of 13 en je kreeg er iets moois voor...haha. Ook dat kan voor mensen heel zwaar zijn, ik moest er toen niet aan denken dat je zo 9 maanden zou zijn. Dat was in mijn geval ook niet zo. Dus het was te overzien. Nu ben ik er ook voorlopig nog wel even zoet mee, maar zoals het nu is, kan ik nog van alles bedenken wat ik zou kunnen proberen om te eten zonder te veel problemen te krijgen. Nu wel, nu heb ik weer grip op mijn lijf. En dat is toch wel erg fijn.
Dus de taart van Hannah was maar een klein hapje, maar een paar stukjes worst ging goed, en de macaroni is wat hard gevallen.
Vorige blog betrok ik alleen de vrouwen in mijn betoog. Maar wat te denken van al die kinderen? Dat die zulke zware strijd te leveren hebben. Dat die dit dan ook meemaken. Ik heb diep respect voor hen en voor de ouders en verzorgers en ieder die erom heen staan.
Dan is het toch te gek voor woorden dat een centrum als KIKA moet bedelen om geld? Dat het niet gewoon zo is dat er vanuit de regering of het bedrijfsleven gezorgd wordt dat zo een huis er gewoon komt. Aan de ene kant worden er miljoenen over de balk gesmeten aan sport verdwazing, inhuldigingsfeesten, zoveel jarig bestaan van allerlei gebouwen, en ik denk dat we allemaal zo een balk weten op te noemen. En dit kan niet betaald worden, daar moeten we voor gaan bedelen. Onbegrijpelijk, zeker als je weet wat voor een strijd deze kinderen moeten leveren.
En dan spreekt een regeringsleider over het moeten vertrouwen hebben in de toekomst. We moeten weer gaan uitgeven. En vertrouwen, vertrouwen. Hij kent vast het lied:
Psalm 146:2
Vest op prinsen geen betrouwen,
Waar men nimmer heil bij vindt;
Zoudt g' uw hoop op mensen bouwen?
Als Gods hand hun geest ontbindt,
Keren zij tot d' aarde weer,
Storten met hun aanslag neer.

Ik denk dit een goed afsluiter is van deze blog. We mogen weten op wie we wel moeten vertrouwen en gelukkig is dat vertrouwen hier nog steeds aanwezig. En blijven wij onze Hoop op Hem houden.

woensdag 10 april 2013

Het is zwaar.

Even tussen door wil ik toch iets schrijven al kost me dat best veel moeite.
Ik vind het een zware strijd en dan sta ik pas aan het begin. Je voelt je lijf het steeds meer opgeven en afbreken. Je wordt steeds beroerder en beroerder en op geen enkele manier kun je het tij keren. Of de trein tot stoppen dwingen. Ik moet mee tot de volgende halte wat dan helaas weer een chemo stoot zal zijn. Het is duidelijk heel verschillend hoe mensen op chemo reageren. Nu zijn er ook honderd verschillende chemo behandelingen dus dat zal ook uitmaken. En hoe ieder lichaam reageert.
Die van mij is hard aan het werk en dat kost me enorm veel energie. Ik slaap erg slecht en heb inmiddels rode ogen die tranen, mijn slijmvliezen geven het op, tandvlees is pijnlijk, en eten is een opgave. Er smaakt helemaal niets, maar je wordt er ook nog eens niet lekker van.
Alles is me te veel dus eigenlijk dit ook. Maar ik wilde het even kwijt en dan duik ik weer op de bank. Jullie hoeven geen medelijden te hebben maar ik heb het gebed erg hard nodig!
Morgen zou ik naar de haarmadam gaan maar dat is mij nog veel te veel. Dat wordt uitgesteld tot nader orde. Hopelijk is het volgende week een stuk beter met mij en kan ik weer genoeg kracht op doen voor de tweede kuur.
Ik heb diep respect voor de vrouwen die dit allemaal moeten door maken of door hebben gemaakt.
Het is een zware strijd dat weet ik ondertussen wel.

vrijdag 5 april 2013

Dag 2 van de chemo 1

Voor ik vertel hoe het er nu mee is wil ik toch graag nog even iets kwijt.
Dat ik dit blog begonnen ben is puur en alleen om mijn ziekte bij mij een plaats te geven. Zo werkt dat gewoon bij mij. Opschrijven is van me af schrijven. Dat ik het open doe en voor iedereen leesbaar is ook handig voor mij. Ik kan mensen mijn verhaal laten lezen als ik even niet de energie heb om te praten of er gewoon niet ben omdat ik soms lange periodes in het ziekenhuis ben. Denk dus niet als je deze link heb gekregen dat ik van jullie geen meeleven op een andere manier dan dit blog wil. De deur gaat hier nog steeds gewoon naar binnen open, de mail doet het ook gewoon, de post bezorgt hier ook gewoon aan huis en als je belt gaan er hier zelfs vier verschillende telefoons hun eigen melodietje zingen. Alle meeleven op wat voor manier is gewoon welkom. Dit wilde ik toch even kwijt.
En er is veel meeleven op allerlei manieren en daar dank ik een ieder voor. Het doet mij en de andere Domus Spei bewoners goed. Het gebed is voor ons het mooiste dat er is want we weten dat we het van Hem moeten verwachten. Ook dat is ons een grote steun dat er mensen zijn die voor mij/ons bidden. Maar elk meeleven is fijn en goed. Ieder doet het op zijn/haar manier en dat waarderen we ook enorm. Zo dat wilde ik eerst even kwijt!

Hoe is het gegaan gisteren? Eigenlijk erg voorspoedig. Waar ik bang voor was dat ik niet goed te prikken zou zijn en daar allerlei ellende bij voorzag is uitgebleven. Ze hebben eerst mijn handen een warm badje gegeven en daarna prikte Antonie in één keer raak. En toen kon het beginnen. Spoelen, anti misselijkheidsspul, spoelen, chemo, spoelen, chemo, spoelen, chemo en dan nog een keer spoelen. Allemaal zonder problemen er in. En ondertussen verwent worden door de verpleging. Wat een schatten zijn dat! Fruit om tien uur, een ijsje om elf uur, koffie en thee zoveel je wilt, of ander drinken zoals ijswater, het leek wel een hotel! En dan ook nog warm eten of brood met kroket. Het kon niet op. Ik werd volledig in de watten gelegd. Maar was blij dat het goed is gegaan en ik weer naar huis kon. Daar was ik zo enorm moe dat ik gelijk de bank op ben gedoken en ruim een uur heb geslapen. En daarna viel het alles mee. Mijn smaak is bijna weg en mijn mond doet wat pijn, hoofdpijn en moe. Maar verder ging het aardig goed. Het warme eten was een ramp want ik verslik me nu dus overal in. Dus de witlof schotel die overigens goed te doen was, behalve de lucht die er af kwam, schoot me regelmatig in het verkeerde keelgat. Ik herinner mij dat mijn Vader daar 40 jaar geleden bij zijn chemo sessies ook erge last van had. Van het verslikken. En dan stik je der bijna in, maar ik heb dus wat langzamer gegeten en goed opgelet met door slikken. Maar het smaakte nergens naar als ik eerlijk ben......Toch netjes mijn bord leeg gegeten hoor.

Hoe gaat het nu de tweede dag. Er is een nacht geweest van onrustig slapen en vaak wakker. Maar dat heb ik wel vaker en is niet erg. De misselijkheid viel mee zolang ik gewoon op mijn linker zij bleef liggen. Verder een rot gevoel en smerige smaak in mijn mond. En mijn hele hoofd denkt dat het griep is. Mijn lijf is wat gammel, maar al met al valt het mij tot nu toe mee. Ik doe niet veel en eet en drink wel gewoon al zit er geen smaak aan. Mijn mond spoel ik dus met zwarte bessen limonade. Dat schijnt daar goed voor te zijn. Dus ja dan doe je dat.....
En zoals ik gisteren op de  chemo kamer in de watten ben gelegd zo hebben ze volgens mij ook die watten in mijn hoofd gestopt. Dus er kan van alles gezegd worden maar echt door dringen doet het niet.. ook wel eens makkelijk met zo een kwettertje als Matthias in huis ;-) Nee hoor, dat vind ik reuze gezellig want het geeft lekkere afleiding.
En dan wordt het nu tijd om me te gaan douchen. Ik heb even gewacht tot Casper er weer was want ik ben wat wiebelig op mijn benen dus als ik onderuit ga is het handig als hij er is.

Ik kreeg een kaart met een mooie tekst en daar wil ik mee afsluiten.



Ik zal er zijn voor jou
zo heeft de Heer gezegd
Ik zal er zijn voor jou
met vrede en met recht
Ik zal er zijn voor jou
Ik laat je niet alleen
Ik zal er zijn voor jou
Mijn licht straalt om je heen.








dinsdag 2 april 2013

We gaan beginnen....

Vandaag weer een lange en intensieve dag doorgebracht in het ziekenhuis. Qua tijd viel het mee maar wat er allemaal in moest aan informatie was het best weer veel. Nooit geweten dat er zoveel bij komt kijken. Had ik het ook maar nooit hoeven weten, maar dat is nu eenmaal niet anders.
Eerst mochten we naar de oncologieverpleegkundige. Die heeft ons heel uitgebreid en informatief alles verteld over de eerste serie van drie chemo kuren. Wat je mag verwachten, wat je kunt verwachten en waar je op moet letten. Veel, heel veel informatie. Bij sommige dingen denk ik, dat weet ik al maar bij anderen weer niet. Dus het is zeker goed dat zulke gesprekken er zijn.
Met daarbij veel folders en dingen die van belang zijn die vervolgens weer in de blauwe map kunnen.
Wel of geen hoofdhuidkoeling is nu niet meer aan de orde, de keus is voor mij gevallen op niet.
Je moet best lang zitten met een koud hoofd en dat is toch echt niet mijn ding. En dan nog de onzekerheid of het al dan niet afdoende helpt om niet toch mijn hoofd kaal te laten scheren. Dus dan maar gelijk niet en kaal.  Dan krijg je een hele reeks aan medicijnen die je in moet gaan nemen. Voor, tijdens en na de chemo. Informatie over waar je op moet letten en wat je wel of vooral niet moet doen. Ik denk dat het belangrijkste toch is dat je vooral moet doen wat je kunt en niet laten kan. Buiten in de tuin aan de gang is prima maar dan wel even wat beter op wondjes letten e.d.
Ze omringen je met enorm veel liefde en het lijkt haast wel of je in de watten wordt gelegd.
Zoals je een konijn vetmest met lekker eten om hem vervolgens te slachten en op te eten met kerst. Ik wordt dan wel niet opgegeten maar de troep die naar binnen komt moet wel zorgen dat de kanker cellen opgegeten worden en dat gaat dan helaas ook ten koste van goede cellen. Jammer maar helaas. U gaat door naar de gevangenis en mag niet langs start......altijd al een rot spel gevonden monopoly!
Maar na anderhalfuur bij deze mevrouw gezeten te hebben konden we door naar de oncoloog.
Voor mij stond Aukje van het orkest en daar kreeg ik een ferme knuffel van. DANK JE! Dat doet je goed. Om gewoon bekenden tegen te komen die met je meeleven.
En helaas was de oncoloog net even weg dus we moesten wachten. Maar dan is zo een tablet vol met boeken toch erg handig.
Bij hem kregen we gelijk te horen of en wanneer de behandeling zou beginnen. Ik zei: zegt u het maar! En kijk dan worden er gelijk spijkers met koppen geslagen.
Donderdagmorgen dus de eerste kuur en dan elke drie weken op donderdag tot en met 18 juli. Tenminste als het elke x gewoon door kan gaan. Maar laten we daar voor eerst maar vanuit gaan.
Dus tot die tijd ben ik voorlopig onder de pannen. Aan de ene kant was het even slikken maar aan de andere kant ben ik toch wel blij dat het zo snel voortgang kan vinden.
En ja, toen konden we met de recepten voor alle pillen naar de apotheek in het ziekenhuis. Aangezien ze daar zeker alles op voorraad hebben zijn we maar daar gegaan. Daarna moesten we nog langs de opname. Om te zorgen dat ik dan 6 maal een dag kan worden opgenomen voor de kuren.
Toen mochten we weer naar buiten. De warme zon in. Wel je jas dicht maar het was prachtig weer.
We zijn gelijk maar even langs de haarstukjes maker gereden om te kijken wanneer ik daar zou kunnen komen. En ze heeft gelijk gekeken welke maat het zou moeten zijn en welke kleur. En dan mag ik daar volgende week donderdag als ik me goed genoeg voel heen om hem te passen en om te kijken of ik hem wel of niet zou willen. Ook dat is nog een dilemma, want ja, helemaal voor niets is hij niet. Hoeveel het dan wel kost weet ik nog niet. Ik kan hem ook daar laten als reservering en als ik hem dan toch wil kan ik hem gewoon op gaan halen. En als ik het zonder kan dan is er niets aan de hand. Dus waarschijnlijk ga ik er heen om hem klaar te laten maken tot aan het passen. En pas als ik het zeker weet dat ik hem wil ga ik hem halen. Want wie weet staat een kaalkoppie mij best goed, en heb ik helemaal geen behoefte aan een haarstukje.
Morgen nu eerst maar met Casper naar de cardioloog voor de uitslag. Waarvan we al wel weten dat er geen vernauwingen waren. Maar wat de arts dan wil gaan doen is nog niet duidelijk.
De bloeddruk is nog steeds veel te hoog en hij kan zich nog niet echt goed inspannen.
We zullen zien wat dat weer gaat brengen, maar:

Wij blijven geloven, dat onder miljoenen
de Heer van de schepping een plan met ons heeft
waarin zich zijn heil en mijn twijfels verzoenen
en dat aan elk leven betekenis geeft.
En ook dat zijn boodschap de mens kan bevrijden
hoe vast ook verstikt in het web van de tijd
nog steeds kan vertroosten, verlichten, bevrijden,
wanneer hier de levensbaan uitzichtloos lijkt.
En dat hij ons telkens de durf weer wil geven,
ook nu in een wereld van steen en metaal
om buiten onszelf voor de ander te leven;
ons kleine begin van zijn groot ideaal.
Dat werk’lijkheid wordt als het oog van de volken
zich niet meer vergeefs naar de horizon richt,
en ‘t morgenrood rijst, dat zijn komst met de wolken
verkondigt in duizenden kleuren van licht

Dit lied zingen we vaak op zondag avond na het eten. Dat is ook wat wij blijven geloven!