Vandaag allerlei dingen aan het regelen. Wat is er dan veel te doen eigenlijk. Diverse mensen af zeggen waar afspraken mee waren. Of de muziek waar ik op zit, het orkest. Wat zal ik die gezelligheid missen en het muziek maken met elkaar.
De pedicure moest ik vandaag eigenlijk heen maar eerlijk gezegd kunnen nu even mijn voeten niet zo veel schelen. Al moet ik ze wel goed in de gaten houden op eventuele kloven want dat is mijn zwakke punt. Dan kan ik maar zo weer een ontsteking krijgen.
En ja, dan krijg je allerlei meeleven van diverse mensen die mij lief en dierbaar zijn, familie, vrienden en bekenden. Voor iedereen is het een schrik en ik kan niet anders zeggen: dat is het voor ons ook.
Ik moest instappen en had geen keus. Als ik onderweg wil uitstappen gaat dat niet.
De eindbestemming is voor mij gelukkig geen vraag, maar of deze trein er nu al direct op af gaat weet ik niet. Er kunnen nog zoveel tussenstations zijn.... En dat maakt het lastig om er mee om te gaan. Het was gelijk nadat ze hadden verteld dat ik kanker heb alsof er een stortvloed van informatie en geregel aan de gang kwam. Dat ik op een gegeven moment maar heb gezegd dat ik genoeg weet voor nu. Dat ik de rest pas wil weten nadat er een operatie is geweest en wat daarvan de uitslag is. Dan gaan we met de volgende trein mee. Dus er is een tussenstop die ik toch maar heb ingesteld. Ik heb als het ware maar aan de noodrem getrokken: Stop tot zover en hier even rust!
En ik moet zeggen dat het een hoop rust geeft in mijn hoofd.
Ik kijk naar de operatie uit want dat gaat dat wat er niet hoort weg. Dat wil ik uit mijn lijf. En dan een week op de uitslag wachten.
Stil maar wacht maar, alles wordt nieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten