Eerste keer oncoloog.

Deze week begon rustig. Ik kreeg van diverse mensen linkjes met allemaal boeken en die staan nu op mijn tablet dus ik ben voorlopig zoet aan het lezen. Als ik dat wil dan. Het leest best prettig op een tablet, omdat je de achtergrond donker kunt maken en een ander lettertype en dan ook nog grotere letters. Dus ik lees helemaal op mijn gemak. Dan zet ik de tablet ook nog op een kookboeken standaard en dan is het helemaal ontspannen lezen. Ondertussen een handwerk je in mijn handen en dan gaan met die banaan. Je zou denken dat er hier niets aan de hand is. Maar niets is minder waar.
Toen ik gebeld werd door de oncoloog assistente werd het mij even goed duidelijk dat er wel degelijk iets aan de hand is, voorheen ging ik naar de mammapoli, en zeg nu zelf, dat klinkt een stuk leuker.
En ook nog niet zo confronterend. Wel kreeg ik daar niet de mooiste berichten te horen. Maar de naam  was nog vriendelijk....anders. Nu kon ik dus woensdag naar de oncoloog.
En daar kregen we goede uitleg wat er nu gaat gebeuren en de bedoeling is. Waarom er gekozen is voor chemo en hoe ze op die uitkomst zijn gekomen. Eigenlijk alleen maar door statistische gegevens. Door alle behandelingen en patiënten in te delen en in statistieken te plakken, komen ze op een behandeling die de meeste kans van slagen heeft. De kankercellen zijn zo klein en soms wel aanwezig maar niet zichtbaar, dat ze er voor kiezen in bepaalde gevallen voor een bepaalde behandeling. Omdat ze gemerkt hebben dat het dan de beste uitkomst heeft.
In mijn geval komt dat dus neer op eerst chemo, en daarna een serie bestralingen met medicijnen om de hormonen te onderdrukken. Omdat het een hormoon gevoelige tumor is.De Chemo wordt dan drie x FEC en drie x Docetaxel dit dan om de drie weken. Dus beginnend met de FEC en dan drie weken later weer en drie weken later weer. Daarna hetzelfde nog eens maar dan met het andere medicijn.

Als bijwerking hebben ze beide dat je haren zeker zullen uitvallen. Maar dat had ik al ingecalculeerd. En in mijn beleving vind ik dat nog het minst erge. Alhoewel ik bij diverse mensen lees dat ze dat juist het ergste vonden kan ik me dat niet voorstellen. Die haren komen wel weer terug denk ik dan. En als leuke bijkomstigheid bedacht ik mij deze week dat ik dan ook de snorharen kwijt raak! Kijk dat is dan weer positief.....toch? Maar ik denk eigenlijk :als die kanker maar uit mijn lijf is. Misselijk en braken lijkt mij dan weer erger. Omdat ik al snel misselijk ben heb ik het daar niet zo mee. Maar daar schijnen ze weer goede medicijnen voor te hebben tegenwoordig om dat tegen te gaan. Om de haaruitval tegen te gaan is er de mogelijkheid voor Hoofdhuidkoeling . Daar kregen we een goede uitleg over. Dan heb je kans dat je haren minder uitvallen. En dat ze bij de tweede sessie eerder terug komen. Er zit wel een maar aan: je moet voor dat je het infuus met chemo krijgt al een half uur met zo een kap opzitten. En na de behandeling nog eens ander halfuur.  In totaal is dat dus 2 uur langer behandelen. En je zit voor de chemo ook al ongeveer 2 uur. Dan ben je dus als snel 4 uur bezig. In die tijd wordt je echt wel goed verzorgt dat geloof ik zo, want je wordt nog net niet in de watten gelegd hier in Assen. Maar ja, twee uur langer is wel een overweging waard of ik dat wel wil. En met zo een koud geval op je koppie kun je ook nog hoofdpijn krijgen en daar heb ik nu juist helemaal geen zin in. Dus het is voor mij nog de vraag of ik de nadelen vind opwegen tegen de voordelen. Bedenkend dat er een kans is dat ze minder uitvallen.
Of dat ik gewoon ga voor het kale koppie met leuke zelf gemaakte mutsen en eventueel voor feestelijke gelegenheden een haarstukje. Want die kan ik ook gewoon krijgen. Dilemma, dilemma!
Keuzes maken blijft dus aan de orde. En wat is nu de juiste keuze????
Volgende week dinsdag ga ik weer naar de oncoloog, dan zal ik te horen krijgen wanneer de behandeling gaat starten. En daarvoor krijgen we een uitgebreid gesprek met een oncoloogverpleegkundige! Wat een geweldige woorden kom ik de afgelopen tijd tegen voor een spelletje scrabble!
Ondertussen zijn de bloemen en dergelijke uitgebloeid. En hangen er hier allerlei kaarten van allerlei lieve mensen die om mij en ons denken.
Je zou haast vergeten dat Casper sr ook nog steeds niet helemaal in orde is. Hij heeft nog steeds klachten met inspanning en is snel buiten adem. Hij moest vandaag dus terug komen bij de cardioloog voor de jaarlijkse tests. En het fietsen ging niet goed, dat is een reden om hem dus morgen op te nemen voor een hartkatheterisatie. Hij mag dan een nachtje blijven. Ook weer spannend wat daar dan weer uit gaat komen. Of er weer een vernauwing zit of dat er iets anders te  vinden is. Dus op zich weer spannend wat daaruit gaat komen. Nog even ter aanvulling op mijn blog, er staan hier weer wat dik gedrukte teksten. Dat zijn linkjes die je aan kunt klikken en dan merk je vanzelf wel waar je dan uitkomt.

Gelukkig is er Pasen dit weekeind. En mogen we zien op het kruis van Christus waar Hij voor ons de dood overwonnen heeft. Dat maakt ons rijk. En Vrij!

Als ik in gedachten sta.
bij het kruis van Golgotha,
als ik hoor wat Jezus sprak,
voor zijn oog aan 't kruishout brak,

Hoe nog stervende zijn mond
troost voor vriend en moeder vond,
weet ik: "Hij vergeet ons niet,
schoon Hij stervend ons verliet."

Hoor ik dan, hoe Jezus bad
voor wie Hem gekruisigd had,
'k weet dan: "Bij de Heiland is
ook voor mij vergiffenis."

Zie ik, hoe genaad' ontving,
die met Hem aan 't kruishout hing,
'k bid, mij voelend Hem gelijk,
"Heer, gedenk mij in uw rijk!"

Hoor ik, hoe Hij klaagde, dat
Hem zijn God verlaten had,
'k weet dan, wat mij ook ontvall',
God mij nooit verlaten zal!

Hoor ik, hoe Hij riep: "Mij dorst!"
dan roep ik: "O Levensvorst,
Gij, Gij naamt de bitt're dronk,
die deez' aard verzoening schonk!"

Kapper e.d.

Vandaag maar naar de kapper geweest. Het was nodig, dat ook, maar als mijn haar er door de chemo toch af zal gaan dan kan ik het maar beter alvast kort laten knippen dacht ik.
En ja, dat is wel gelukt hoor, dat korte! Matthias vond dat ik nu stekels heb, wat op zich heel goed opgemerkt is van hem. En Joran merkte op dat ik nu weer meer op een jongen lijk! Ach, lijken wil nog niet zeggen dat ik het ook ben...
Hoe breng ik nu mijn dagen door? Behalve dan afwachten op de oproep voor de chemo.
Gewoon door gaan. Ik ben nog steeds erg moe en doe regelmatig een dutje op de bank. Joepie is weer erg in de buurt van haar baasje zoals je kunt zien op de foto. Ik slapen en zij er bij. Liefst aan mijn voeten maar boven op de rugleuning is ook goed. Of ze komt bij mij liggen als ik achter de pc zit.
Maar waar het baasje gaat is Joepie.
s,Morgens zit ze te mouwen bij het slaapkamer raam en wil ze naar binnen. En als ik dan ga douchen zit ze in de douche te wachten tot ik klaar ben. Ga ik dan ontbijten dan ligt ze er weer bij. Eten koken met een poes in de hoek van het aanrecht is ook altijd leuk......(wel in de hoek waar ik niet kom met eten hoor! )
Ik heb zoals jullie zien, vandaag een ander blog gemaakt voor de borstkanker perikelen. Dat leek mij toch handiger. Zo is dat hoofdstuk apart van mijn andere bezigheden.
Ik heb inmiddels een hoedje gehaakt voor mijn kale knarretje straks. En zitten wel een rijtje gaatjes in, maar daar zou ik eventueel nog een aantal leuke randjes in kunnen maken. Het ligt er aan of ik het dan te koud vind door die tocht gaten. Ik ben ook met een tweede bezig. Alleen denk ik dat die te groot aan het worden is. Dus ik heb hem even weggelegd om mij erop te bezinnen. Wie weet ga ik toch eerst nog een andere haken.
Gisteren heb ik mij eens op het ramen zemen gestort. Ik vermoed dat daar aankomende tijd niet veel van zal komen. En het was hard nodig dat ze gedaan werden. Ik heb eerst al de ramen buiten gedaan.
Ook van de slaapkamers en na het slaapje de binnen kant. Geeft wel een voldaan gevoel dat ik dat toch weer even zelf heb gedaan. De meiden zullen genoeg voor mij te doen krijgen dus dit heb ik nog even zelf gedaan. Van Joran kreeg ik dit mooie hart. Dat had hij zelf gemaakt en geverfd. Het hangt bij de andere harten aan de kast.

Soms zou je denken dat het allemaal niet echt is. Dat is het vreemde van alles. Maar het is wel echt. En gaat ook niet meer zomaar weg. Maar hoe het allemaal zal gaan is ook voor mij een vraag. Hoe zal ik reageren op de chemo? En gaat daar echt alles mee weg?
Blijft overgeven en vertrouwen.

Goed slecht of slecht/slecht?

Gelukkig is deze week ook weer voorbij gegaan. Elke dag had genoeg aan haar eigen kwaad maar ook aan haar goed. Er staan hier diverse bloemstukken en mandjes met voorjaar in huis. Daar genieten we enorm van. Als het buiten dan nog niet wil lukken met het voorjaar hier binnen is het goed aanwezig.
Dus vanmorgen voor de uitslag van de laatste onderzoeken en wat er nu moet gaan gebeuren.
De beide scans waren goed. Op de scan van de longen was een klein plekje te zien aan beide kanten, maar dat was niet noemenswaardig. Het is een hormoongevoelige tumor, want inhoud dat ik de komende 5 tot 7 jaar hormoon onderdrukkende medicijnen moet slikken.  Ik ga eerst beginnen met de chemo kuren. Hoe vaak ik moet weet ik niet. Ik moet daarvoor weer : WACHTEN! Op de internist in dit geval. En die kan mij daar dan weer alles van vertellen. Welke chemo en hoe vaak en hoe lang.
Ze kunnen toch niet eerder beginnen dan 4 tot 6 weken na de operatie en dat zou dan op zijn vroegst begin april zijn wanneer ik de eerste zou kunnen krijgen. Maar daar weet ik dan nog niets over.
Wat we wel weten is dat: ze bijna alles hebben weggehaald. Wat er nog zou kunnen zitten gaat weg met het bestralen en de chemo. Dat de schildwachtersklier was aangedaan.
En dat de tumor de gradatie 2 heeft. En hormoon gevoelig is. Mijn wond is mooi aan het genezen. Mijn arm is nog wat gevoelig. En van de week had ik een dikke bobbel in mijn oksel bij het litteken. Maar ik vertelde aan de arts dat ik misschien toen wel teveel gehaakt had. En daar moest hij toch wel om lachen. Je blijft een bezig bijtje dus! We zagen je ook al weer breien in de wachtkamer zeiden ze de vorige keer. En ja , dat is inderdaad waar. Zodra het maar enigszins kan pak ik wel weer een handwerkje ter hand. Het geeft een hoop afleiding en ik doe het met plezier.

Zo denk je van alles zeker te zijn en binnen een korte tijd ben je al je zekerheden kwijt. En moet je op alles zeggen: ik weet niet wat het gaat worden. Ik moet wachten op...... En dan nog weet ik niet hoe het verder zal gaan. Al de zekerheden die je denkt te hebben zijn dan maar ineens weg.
Plannen zijn ineens niet meer aan de orde, behalve plannen om naar en van het ziekenhuis te komen. Plannen van onderzoeken en arts bezoeken. Morgen is niet belangrijk meer maar hoe gaat het vandaag. En wat kan ik vandaag.
Wat ben ik blij dat de ene zekerheid altijd vast blijft staan: Dat ik een kind van God ben!
Daar ligt mijn enige houvast en zekerheid.
Daar krijgen wij ook de kracht van om dit alles te kunnen dragen.

God gaf aan mij de legkaart van mijn leven
als stukjes speelgoed in een kinderhand.
De doos met het voorbeeld heeft Hij niet gegeven
ik vind niet meer dan hoekjes en de rand.
Daar binnenin zie ik alleen maar kleuren
ook stukjes zwart, en stukjes wolkenwit.
Het is een chaos en ik blijf maar speuren
of ik ergens toch de uitkomst soms bezit.
Ik weet het niet, ik kan er slechts naar gissen
zolang Hij immers het voorbeeld voor zich houdt.
En daardoor blijf ik in het ongewisse
hoe in de toekomst het leven zich ontvouwt.
Zal er veel zon zijn? Of ook duistere wolken?
Maar dikwijls heeft een wolk een gouden rand.
O Heer ik kan Uw puzzel niet vertolken:
ik heb het raadsel van mijn leven in mijn hand.
Er is één ding waarop ik mag vertrouwen,
hoewel ik nu nog in het duister tast:
éénmaal zal ik het voltooide beeld aanschouwen
en zien, dat ieder stuk volkomen past.

Mijn kaartje was nog niet vol...

Ja, wat moet je dan zeggen? Ik heb helaas geen goed bericht voor u! Dan zit je te kijken en denk je: sjonge wat heb je toch een rot beroep om elke x aan mensen zo een boodschap te moeten brengen!
Dan kun je toch beter een beroep hebben waarbij je mag zeggen: gefeliciteerd meneer, mevrouw u heeft een gezonde zoon/dochter!
Maar, nee dus, het is niet goed. Er is geconstateerd dat er nog een restje zit in de borst. Dat de lymfklier, de poortwachter, besmet is. Die poortwachter had wel wat beter zijn best mogen doen.....
Maar ja, wat zeg je dan? Wat denk je dan? Eigenlijk even niets.
Wat moet ik hier mee. Mijn kaartje was vol toch?
Vanmorgen heb ik nog liggen denken aan wat ik allemaal al op mijn bordje had gekregen in mijn leven. En dat is dan best veel. Er ging best veel ook mis. En we hebben ook best vaak onze verwachtingen en plannen moet bijstellen. En elke x kwamen we er weer boven op.
En dan denk je: het was genoeg. Nu niet meer.
 Maar dan komt er dit.
Borstkanker die je kunt indelen in 3 aanduidingen. Waarbij 1 het gunstigst is en 3 het slechtst.
Dan heb ik dus 2. Wat kan ik daar nu mee?
Wat gaat er nu gebeuren dan maar gevraagd.
Nu in ieder geval moet ik eerst chemokuren, omdat er uitzaaiingen zijn.
En dan zeker ook bestralingen. Maar hoeveel en of het restje wat er nog zit daarmee weg gekregen kan worden is nog de vraag. Dus kan maar zo zijn dat er ook nog een operatie moet komen.
Maar ik ben dus van twee behandelingen zeker: chemo en bestralen.
Verder heb ik vandaag gelijk een CT scan gehad van mijn longen.
En krijg ik morgen een MRI van de botten.
En zal er maandag in het team besproken worden wat nu in mijn geval de beste behandeling is buiten de chemo en het bestralen. Is te tumor hormoongevoelig of eiwit gevoelig? Dat bepaald ook weer of ik en welke pillen ik de komende jaren moet gaan slikken. En komt er nog een operatie voor af aan de chemo? Het is dus nog op veel punten onzeker.
Volgende week dus de uitslag over hoe nu verder.
Weer een week wachten. Je zou denken dat ze dan zo snel mogelijk met behandelen willen beginnen en dat is ook eigenlijk wat je wil. Maar ik begrijp dat ze eerst goed moeten bekijken welke soort behandeling op mij van toepassing is. Om zo een groot mogelijke kans van slagen te hebben.
Dat snap ik .......alleen.....

Hoe is het nu hier? Een huis met verdrietige mensen, maar we mogen ook ons getroost weten door
Jer 29:11  Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des HEREN, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven.
Dat was de tekst die ik van Joke kreeg ge-smst.  En wij hebben ons huis genoemd: Domus-Spei, Huis van HOOP. En dat proberen we vast te houden. Ook nu het allemaal even niet zo makkelijk is en we een onzekere tijd tegemoet gaan, mag ik weten dat de onzekere toekomst er voor mij niet is.

Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand;
moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed!.

Heer, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister, zie, ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister als ik in de hemel kom.

Laat mij niet mijn lot beslissen: zo ik mocht, ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen, als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behand'len, dat alleen de weg niet vindt:
neem mijn hand in uwe handen en geleid mij als een kind.

Waar de weg mij brengen moge, aan des Vaders trouwe hand,
loop ik met gesloten ogen naar het onbekende land.

Het zwaard van damocles.

Herhaaldelijk komt mij de gedachte binnen dat het wel lijkt of het Zwaard van Damocles mij boven het hoofd hangt. Nu vroeg ik mij dus af: waar komt dat nu vandaan? Dat gezegde. Dus ik heb het even opgezocht en er zijn diverse verklaringen te vinden op internet. Wat is dat toch geweldig dat we dat hebben tegenwoordig! Maar HIER is er eentje te vinden. En inderdaad klopt het wel. Het lijkt wel of ik morgen naar de slachtbank moet......En wat duren de dagen soms langs en eigenlijk ook weer niet. Als het nog even duurt dan hoef ik het nog niet te weten, maar aan de andere kant wil ik het nu toch ook wel weten. Wat en hoe nu verder is hier de prangende vraag. die we morgen beantwoord gaan krijgen.
Is het dan allemaal kommer en kwel hier in huis? Nee, dat zeker niet. Ik neem de tijd om rustig op te knappen na de operatie, welke toch meer met me heeft gedaan dan ik verwachtte. Ik dacht wel weer vrolijk na een dag rust door te kunnen, maar niets is minder waar. Ik ben toch door de narcose tamelijk moe gebleken en nog steeds wat misselijk. Niet echt trek in eten. Maar dat doen we maar wel om zeker niet achter te komen en mijn energie heb ik hard nodig.
Maar wat is er vervelend aan rustig een boek lezen, aan tafel met het schitterende uitzicht wat ik hier heb? De sneeuw die zijn patronen legt. En de vogeltjes die zich te goed doen aan de pindakaas en andere versnaperingen die hier hangen op diverse plaatsen. De katten hadden een tijdje terug een roodborstje gevangen en vermoord. Maar gelukkig zagen we vandaag weer nieuwe zitten. Dat is gewoon genieten. Niet dat die katten de vogeltjes opvreten, dat is weer minder.We hopen dat ze voldoende muizen kunnen vinden om zich mee bezig te houden. En tot nu toe blijft het bij een enkele keer een vogel. Ik heb in jaren geen boek kunnen lezen. Te onrustig in mijn hoofd en hart. Geen mogelijkheid om mij daarop te concentreren. En nu dan zomaar met mijn derde boek bezig. Lekker aan tafel zitten, met buiten een heerlijk zonnetje. Het is een zegen om hier te mogen wonen. Dat realiseer ik me toch wel dagelijks.
Wat is het ook een zegen dat we nu bij elkaar wonen. Daardoor is er altijd hulp aan huis als het nodig is. En we kunnen makkelijk op elkaar terug vallen. Als ik s,middags een dutje op de bank ga doen, dan komt Matthias al met de deken aan. En is het hier stil genoeg om te kunnen slapen. Daar wordt dan goed rekening mee gehouden.
Van Anneke kreeg ik een knuffelbeertje. In mijn favoriete kleuren en als troost. Een troostbeertje met een zonnetje op zijn buik.
Zelfs de planten in huis willen wat zeggen. Want wat denk je van een lidcactus die hier nog stond verwaarloost te zijn toen wij hier kwamen wonen, en inmiddels al voor de derde x bloeit deze winter? Dat is toch geweldig! Tel uw zegeningen daar zijn we mee bezig.
Op deze manier komen we de dagen door.
Matt. 6: 34 Maakt u dan niet bezorgd tegen de dag van morgen, want de dag van morgen zal zijn eigen zorgen hebben; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.
Dat is een tekst die ik mij voor ogen houd. Daarbij bedenk ik mij dat dus ook elke dag genoeg goed heeft. En dat goed, die zegeningen, houd ik mij voor ogen.

Dag 13.

Hoe verzin je een opschrift boven je blog? Soms weet je het pas na het schrijven van een blog en soms weet je al van te voren waar het over zal gaan. Nu loop ik de hele dag te denken: sjonge wat weten we nog maar kort dat ik borstkanker heb en wat is er al veel gebeurd. Het is werkelijk een sneltrein waar je in zit. Of een rollercoaster is misschien nog beter omschreven.
Inmiddels al weer 5 dagen na de operatie. Gisteren had ik een baaldag. Was niet lekker en echt niet in mijn hum. Kan dat dan nog wel? Ja best wel, maar gisteren even niet.
Op donderdag was het 48 uur na de operatie en mocht ik weer douchen. Pleisters mochten er af.
En dan zie je wat er gedaan is. Of eigenlijk zie je niet veel. Een streep van 10 cm op de borst en een streep van 5 cm boven aan in de oksel. Netjes tegen elkaar. Dus niet veel te zien.
Is nog wel wat pijnlijk maar met paracetamol is het te doen.
Met slapen kan ik alleen maar op mijn linker zij liggen of op mijn rug. Maar als ik op mijn rug slaap wordt ik zelf steeds wakker omdat ik van die rare snurk geluidjes ga maken.....haha
De wond is goed aan het helen dus. En daar zul je straks niet veel meer van zien.
Dat is prachtig dat ze dat tegenwoordig zo kunnen.
Ik krijg allerlei post en meeleven van alle kanten. En dat doet me goed. Dat mensen met je meeleven ook al weten ze soms niet wat te zeggen. Dat hoeft ook niet. Ik weet het zelf ook niet eigenlijk.
Want ik moet gewoon wachten tot volgende week woensdag, en zo moeten we dat allemaal.
Heb is nog steeds net of het niet echt is Ook al voel ik de pijn en zie ik de littekens.  Ik wordt ook wakker en moet dan even denken: wat was er ook al weer? Ohw ja, het is echt, ik heb borstkanker.
Van Matthias kreeg ik een tekening waarvan hij vond dat ik die maar moest omdraaien. Toen ik vroeg waarom dan? Zei hij: nou, anders zien ze dat ik gekrast heb! Nou, dat vind oma niet erg hoor.
Dus Oma hangt hem gewoon goed op.

De Heer is mijn Herder.

De Heer is mijn Herder.
Als je op bovenstaande link klikt zul je horen welk lied de hele operatie dag door mijn hoofd zong.

Het begon al vroeg. Op staan om 6 uur om dan eerst te gaan douchen met speciale shampoo een douchegel. Omdat ik drager ben van de Stahpylococcus aureus. Een te mooie naam voor een naar beestje wat ik bij me draag en wat voor vervelende bijwerkingen kan zorgen. Zoals allerlei nare ontstekingen waar je bij deze operatie (geen enkele) op zit te wachten. Dus moest ik mij wassen met desinfecterende shampoo een dag voor de operatie beginnen tot 6 dagen er na. Dus dat doe je dan. Want dat vervelende wil je niet. Onder de douche drong dit lied zich al aan mij op. Wij zongen het op koor en de alt partij is mij eigen.
Ik mocht thuis nog wel twee beschuitjes, die ik altijd goed vind smaken, maar deze dag niet. Het leek wel mijn galgenmaal. Met moeite heb ik ze op. Maar flink zijn en door eten. Want daarna mochten we op weg naar het ziekenhuis.
Om half acht kwamen we bij opname, waar ik al snel werd door gestuurd naar de apotheek om door te nemen welke medicijnen ik gebruik. En wanneer, maar ik ben liefst zelf zorgend wat betreft mijn medicatie, ik heb wel eens verkeerde pillen uitgereikt gekregen. Dus ik heb maar aangegeven dat ze voor mij niets hoeven te bestellen, ik heb gewoon alles bij me, en zal er zelf zorg voor dragen dat ik ze inneem.
Daarna naar boven, naar afdeling B2. Het was er al druk op de gang. En we mochten even wachten in de verblijfsruimte voor lopende patiënten. Daarna werd ik door Anja ingeschreven en werden er allerlei metingen gedaan. Er werd goed uitgelegd wat er deze dag ging gebeuren en het zou al snel beginnen. Om half negen zou het eerste al gaan gebeuren. Dus rond die tijd lag ik in mijn bed met een operatie jasje aan en mijn eigen broek.
We gingen op tijd naar beneden om het draadje te laten plaatsen. In de borst wordt op de plaats waar het gezwel zit een metalen draadje geplaatst wat een aanwijzing voor de operatiearts waar precies het gezwel zit. Dr de Vries de radioloog die bij mij de biopsie had gedaan kwam vragen of hij mij de hele dag mocht volgen met zijn camera. Er is volgende week een lezing die hij moet geven over dit soort procedures en het zou mooi zijn om daarbij foto,s te kunnen gebruiken. Dat vond ik prima als men iets moet leren en daar kan ik aan meewerken dan doe ik dat. Hij was een rode draad de hele dag om me heen. Overal kwam ik hem tegen en dan maakten we daar weer grapjes over. We hebben goede en gezellige gesprekken met elkaar gehad.
Het plaatsen van het draadje ging goed, en was nauwelijks pijnlijk te noemen. Het werd goed verdoofd en je voelde het zoeken en het prikje wat. Maar dat was alles. Daarna moest ik naar de nucleaire afdeling om daar contrastvloeistof in te laten spuiten om mijn poortwachter goed op te laten lichten. Daar kwam ik alweer Dr de Vries tegen!  En die prik was wat vervelender. Een scherp prikje, maar ach, de tandarts blijf ik erger vinden.......
Daarna mochten we weer naar boven naar de afdeling. En hebben Casper en ik afscheid genomen. Tot na de operatie!
Ik mocht wachten tot half twaalf om toen weer naar beneden gebracht te worden.
Daar was weer Dr de Vries!!!!!!! En mocht ik voor de scan gaan zitten om te kijken of ze de klier konden vinden die er ook uit moet. En gelukkig was dat het geval. Ik moest 5 minuten stil zitten in een zeer ongemakkelijke houding. En ook daar heb ik maar gezongen: De Heer is mijn Herder. Dat gaf rust en maakte dat ik die 5 minuten door kwam met zo stil mogelijk hangen tegen een koud apparaat aan. Met een nare rand waar je wang tegenaan moet liggen. Maar ach, ook deze minuten gingen voor bij.
Ik mocht weer terug naar boven. En stond inmiddels al vele malen op de foto. Nou ja, mijn rechterborst en wat daar allemaal mee gebeurde. De elke stip en elke streep kwam er op. Ik was inmiddels goed beschildert met markeerstift.  Alles stond aangegeven zodat de operatie arts de weg niet zou kwijt raken. Google maps was aanwezig!
Daarna begon boven het grote wachten. Om half drie zou ik ongeveer aan de beurt zijn.
Wat duurt het dan lang. Ik had voor mijn verjaardag een tablet gekregen (spreek uit als: te-blet en niet als Ta-blet volgens Matthias) en daar heb ik boeken op staan en kon ik nog andere dingen doen.
Daar heb ik mij dan ook mee bezig gehouden.

Om kwart over één lag ik lekker te lezen en zag ik in mijn ooghoek een geel gevaarte binnen komen. Lang en geel! En dat was Casper jr! Vanuit Roosendaal kwam hij langs. Maar helaas ik moest al in mijn astronautenpak gehesen worden.  Dus hij moest na een kwartiertje al weer weg. Maar hij ging naar de boerderij. En daar kon hij zich bezig houden met de kids.
Om kwart voor drie mocht ik naar beneden. En daar werd ik naar de uitslaap kamer gebracht. Daar zou ik mijn infuus krijgen en wachten op de operatie. En er waren gezellige mensen ook daar.
Anesthesisten die uit het westen kwamen. Dus we kwamen te praat over al de ziekenhuizen waar ik gelegen had. En degene die mijn naald moest plaatsen deed zijn opleiding in het Bronovo toen ik daar lag van Casper jr en om de dag een nieuwe naald moest! We kregen het over de leuke Gynaecoloog die toen geschorst werd......en het trammelant uit Zoetermeer, de uroloog uit Leidschendam...enz. Was een gezellig samen zijn...maar om half vier ging ik de operatiekamer op. En wie zag ik daar?
Ja, weer die dr de Vries! Voor de foto,s. Alles werd nog eens doorgenomen en gevraagd. En inmiddels zal ik nooit meer vergeten wanneer ik geboren ben....haha.
Ik viel snel in slaap en werd om half vijf weer wakker gemaakt. Maar ja, dat wilde ik nog niet.
Even diep ademhalen mevr de Ruijter. Rot op joh! Laat me slapen.....
Maar het was gebeurd en ik moest er aan geloven. De zuurstof wilde niet omhoog dus ik kreeg een neusslangetje en om half zes werd ik weer naar boven gereden. Daar heb ik mijn ogen dicht gehouden want ze hadden me morfine gegeven en ik wordt daar altijd duizelig en misselijk van. Maar met je ogen dicht valt het mee. Pijn was goed te doen en vanaf dat ik op zaal was kreeg ik paracetamol.  Zo rond zeven uur kwamen Casper en casper langs. Dan moet je praten en dat viel niet zo goed. Ook Arike, Anneke, en Arne kwamen langs. Ze wisselden elkaar af. Maar na een halfuurtje zijn ze weer huiswaarts gekeerd en kon ik mijn ogen weer dicht houden.
Ik heb de rest van de avond en nacht zo een beetje geslapen/gedommeld. En hoefde niet over te geven. Wel misselijk zodra ik mijn ogen open deed. Dus dat niet doen!
Ook deze dag ging weer voorbij.

Een dag voor.......

Morgen is het dan zo ver. Dan wordt ik geopereerd. De afgelopen week is druk geweest maar toch ook weer niet. Elke dag duurde lang genoeg.

Vorige week woensdag de derde dag dat wij het weten waren we een dag zoet in het ziekenhuis. Van het ene nummer naar het andere nummer lopen al voel ik me beslist geen nummer. Wordt ook zeker niet als nummer behandeld. Wat is er enorm veel vooruit gegaan vergeleken met hoe het vroeger was. Toen werd het woord kanker bijna niet in de mond genomen en werd er gesproken over: K. Ik begreep eigenlijk nooit wat K nu was als ze het over mijn Vader hadden die de ziekte van Hodgkin kreeg toen ik 16 was. Hij had K? Jammer dat het toen zo verborgen was. Nu kunnen wij er openlijk met elkaar en de kinderen en kleinkinderen over praten. En dat is zeker al de helft van de verwerking.
Maar over woensdag. Er zijn zoveel mensen die je af moet om geopereerd te worden en als je kanker hebt. Dan staan er allerlei mensen voor je klaar.      Dat is natuurlijk geweldig! Zelfs een verpleegkundige waar je al je vragen en twijfels en verdriet aan kunt vertellen. Je wordt door allerlei lieve mensen omringt. Ook in de zorg dus. Petje af voor zoveel extra hulp op dit gebied. Ik bedacht me wel dat het bijzonder is dat ze dat doen. Als ik kijk naar Arne en Arike met hun twee zorgintensieve kinderen die lijken wel alles zelf uit te moeten vinden en zoeken. Die worden van het kastje naar de muur gestuurd. En eigenlijk is daar maar slechte begeleiding bij. Zo hebben ze nog steeds geen PGB. Terwijl er al veel geld gaat naar allerlei zorg en extra,s die je nu eenmaal nodig hebt met deze twee doerakken.  Als daar nu eens even zoveel mensen waren voor hen als er nu voor ons zijn, dat zou dat een hoop schelen. Maar wij zijn er dankbaar en zeker erg blij mee dat het voor kanker patiënten in ieder geval wel goed geregeld is.  Hoe komt je nu de dagen door nadat je het bericht kreeg?
Eigenlijk gewoon doorgaan met ademhalen en af en toe even een pas op de plaats.
Al moet ik zeggen dat wij veel geluk hebben met de afleiding die onze kleinkinderen ons geven. Er komen verdrietige opmerkingen maar ook geweldige leuke. Matthias die s.morgens zegt als hij mij ziet: he, Oma ik wil niet dat u dood gaat hoor. Ik zeg dan: Oma ook niet hoor. Ohw, maar dan doen we dat niet he! Nee hoor Jongen!
De extra kusjes en mooie tekeningen! Hannah die op school een tekening aan het inkleuren was waaronder gefeliciteerd stond! En Joke die dan zegt: dat is toch niet goed? Nee, weet ik wel maar de tekening is wel mooi! En die wilde ik.......

En dan zondag uit de kerk in de auto heel hard met elkaar zingen: zag twee beren met de leukste combinaties! De slappe lach kregen we ervan. Zeker als je Sem en Hannah in de auto hebt die de hele zondag al lacherig zijn.  Sem die inmiddels een enorme grote tandloze mond heeft gekregen dat wij hem adviseren om maar eens te kijken of er voor hem ook een kunstgebit is.....of misschien heeft opa er nog wel eentje voor hem liggen.... waar hij weer de slappe lach van krijgt.
En dan de kerkdienst op zondag met weer een prachtige preek over Johannes 12. Over de verheerlijking van Christus die moest sterven voor ons zondaars. Dat deed Hij ook voor mij!
Geweldig evangelie! Dat geeft troost en daar wordt je ontroerd van!
Vanmorgen kwam Ds. Wilschut langs om met ons over dat evangelie te spreken en met ons te lezen en bidden. Dan wordt je ook omringt door Gods liefde die hij zend op momenten dat je het nodig hebt. Dan kan ik morgen ook met een gerust hart mij overgeven aan de artsen die de operatie moeten doen, ik weet mij veilig in Jezus armen.