dinsdag 23 september 2014

Ruim een jaar na de laatste chemo, en God dankbaar!

Net terug van vakantie wat een heerlijke drietal weken geweest is. Genoten van de natuur, kunnen fietsen en ook best wel wat stukken kunnen wandelen. Elke x tussendoor dan weer een dag of twee bijkomen met niks doen.....( spelletjes of lezen op de tablet).
En ja dan ben je thuis en begint het lieve leven weer.
Maandag gelijk maar naar de oncoloog en daar mee overlegd over de hormoontabletten die ik nog 4 jaar zou moeten slikken. Ik kreeg een mooie tabel te zien die hij had losgelaten op mijn "geval". Dus leeftijd, welke vorm, in welk stadium en hoeveel klieren er besmet waren. En dan komt daar een tabel uit waar je dan kunt zien hoe het statistisch gezien er met mij voorstaat. Nu dat viel reuze mee....
Alles bij elkaar genomen gaat het om 2%. Wat ook maar een gegeven is waar je eigenlijk niets mee kunt. Zeker als je niet vertrouwt op statistieken, maar je vertrouwen op God ligt die niet doet aan statistieken. Ik heb dat dan ook maar verteld aan de vriendelijk arts. Die overigens helemaal met mij ging meedenken en zelf ook al aangaf dat het eigenlijk gekkenwerk is, als je zoveel bijverschijnselen hebt van de medicatie, die je dan ook alleen inneemt voor 2% meer overlevingskans op wat eigenlijk? Ik zit al voor het grootste gedeelte in de goede modus. Dus voor mij en voor Casper is het in ieder geval duidelijk: die pillen gaan de prullenbak ik. Voor de vakantie kon ik niets. Niet wandelen, niet fietsen en had de hele dag veel pijn, kon eigenlijk de kinderen en kleinkinderen niet goed meer om me heen verdragen. Om dat voor zo weinig nog 4 jaar vol te houden is niet echt waar ik op zit te wachten. Dus die gaan aan de kant. Opluchting!
Maar ja, ik ontdekte een dag voor Casper zijn verjaardag dus weer een knobbeltje. Nu niet op de borst maar er tussen. Duidelijk zichtbaar als je van opzij kijkt en ook goed voelbaar. Weer gezien doordat ik langs de spiegel liep en toevallig mijn oog erop viel. Die spiegel gaat niet meer weg dat kan ik jullie verzekeren!
Gelijk maandag met de oncoloog over gehad, en die heeft mij verwezen naar de chirurg. En gelukkig kan ik daar al snel terecht. Maandag mag ik bij haar langs komen en dan zal er wel een bioptie gedaan worden. Dus het is weer onzeker.
Even weer slikken, en onszelf weer in de vertrouw modus zetten.
Lastig maar meer kunnen we toch niet doen.
Inmiddels de Chirurg gezien en die was heel doortastend. Ik kon gelijk terecht voor een echo. Nu ja, gelijk, we moesten eerst weer even terug naar Appelscha om vervolgens een 1 1/2 uur later weer terug te rijden voor de echo. Die ging goed en de arts vertelde gelijk dat het ging om een goedaardige vetknobbeltje waar verder niets aan gedaan hoeft te worden. Hij adviseerde mij om vooral nu niet meer elke x er aan te gaan zitten voelen en kijken, want die blijft daar echt wel zitten en het kan geen kwaad. Makkelijker gezegd dan gedaan want afgelopen week heb ik denk ik wel duizend x gekeken en gevoeld of het wel echt zo was. Maar God dankbaar dat het niet kwaadaardig is en een onschuldig vetknobbeltje.  
Ook kreeg ik gisteren een CT scan van de onderrug omdat ik daar toch wel enorm veel pijn aan heb. Ik kan slecht liggen, en zeker niet op mijn rug. Als ik opsta moet ik eerst een half uur in een stoel gaan zitten voor ik iets kan. Dus dan ga ik eerst maar ontbijten en daarna douchen en aankleden.
Voelt niet goed en ik wil toch wel weten of dat met de kanker te maken heeft, of dat het nog van de val is die ik vorig jaar januari heb gemaakt toen Casper en ik een mid-weekje weg waren. Ik hoor als het goed is vrijdag hier de uitslag van. Inmiddels ook de uitslag binnen van de scan. Allereerst zei de HA aan de telefoon dat er een minieme slijtage zou zijn. Dat kwam mij erg vreemd over aangezien ik zo een 15 jaar geleden al heb gehoord in Nijmegen na een MRI dat ik ernstige vorm van Artrose heb aan de wervelkolom en een dubbele scoliose. Dus ik wilde daar wel even over praten met de HA. Toen moest we wel toegeven dat ik gelijk had. Maar dat ze nu alleen hadden gekeken of er vorig jaar met die val soms iets gebroken was wat op de zenuw kon drukken. Maar zoals ik toen ook hoorde en  nu wel weer duidelijk werd is het een kwestie van mee leren leven. Ik ben nu wel doorverwezen naar een revalidatie arts die mijn spieren op een goede manier kan helpen weer sterk te worden. Vandaag zag ik op het nieuws daar iets over en dat is dan de bedoeling. Ik wacht wel weer af en ga de tens er maar weer elke dag opzetten. Zoals jullie begrijpen was ik en mijn familie de afgelopen tien dagen even in een bepaalde spanning en afwachting van uitslagen en zijn we nu allen opgelucht en blij dat de kanker niet terug is zoals het er nu uit laat zien.
Gaan we weer met nieuw vertrouwen en moed verder op de weg die ik moet gaan.
Ons huis heet: Domus Spei----Huis van Hoop en dat heeft al vele malen bewezen precies de juiste keuze te zijn geweest.

De tekst van het lied waar dit uitkomt wil ik jullie niet onthouden.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
des Heilands woorden zijn gewis.
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit zijne macht beperken?
't Heelal staat onder zijn gebied!
Wat zijne liefde wil bewerken,
ontzegt Hem zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heren wachten,
zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
o vreugd, die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
en wij, wij zijn in 't Vaderland!

donderdag 20 maart 2014

Goed gekeurd voor een jaar!

Dat was weer even spannend gisteren. Eerst moest ik onder de pletmachine. Wat in het geheel erg onprettig was. Maar het is voor het goede doel, dus tanden op elkaar en concentreren op wat anders. Dan wachten tot de radioloog er naar heeft gekeken en wachten of je een briefje mee krijgt, want dan is het goed. En ja hoor, we kregen het begeerde briefje mee!
Dan moet je nog naar de mammacare verpleegkundige die vervolgens je het hemd van het lijf vraagt. En een onderzoek. Nu heb ik veel oedeem in mijn borst en arm, schouder. Daar krijg ik oedeemtherapie voor. Alleen helpt dat niet echt. Ik krijg steeds meer pijn en kan ook steeds minder doen met die arm. Nu komt dat als late reactie op de bestraling. Bij sommige mensen komt dat voor en ik ben de gelukkige! Joepie!
Maar gelukkig is daar wel een behandeling voor die ik nu zal gaan krijgen.
Wel erg intensief want het houd in dat ik tenminste 6 weken elke dag nar Hoogeveen moet om daar 2 uur in een hogedruk ruimte te gaan zitten met een masker op waardoor 100% zuurstof komt. Ze noemen het hyperbare zuurstoftherapie
 Er is ook site over waar je zou kunnen lezen hoe het in zijn werk gaat. Ik weet nog niet wanneer het gaat beginnen maar dat kan al snel zijn.
www.ivhg.nl is de site.
Ik hoop dat het mij inderdaad gaat helpen en we geven het verder maar gewoon over in Gods hand.
We zijn God ook erg dankbaar dat het tot nu toe verder best goed mag gaan, buiten de ongemakken. Er is geen nieuwe tumor gekomen en we gaan dan ook dit nieuwe jaar vol vertrouwen tegemoet.

donderdag 13 februari 2014

Eerst controle Oncoloog.

Vandaag mocht ik dan weer voor het eerst sinds een paar maanden naar de oncoloog. En ja, je hebt allerlei twijfels. En angsten. Zou het goed zijn of niet? Is dat wat ik voel wel goed of niet?
En eerlijk gezegd kan hij dat dus ook gewoon niet zeggen. Het is toch weer een kwestie van vertrouwen. Vertrouwen in je eigen lichaam maar vooral vertrouwen op God. Die toch heel mijn leven in Zijn hand heeft.
Ik heb nog steeds nawerking van de bestraling. Ik krijg rode plekken van het "verbranden " en mijn borst wordt harder. Dus lastig te voelen of er nu verkeerd weefsel groeit. Ook hij kon dat niet goed voelen. Maar aangezien ik in maart naar de Mamma poli moet en daar dan ook weer door de pletmachine moet, zal ik dan daar uitsluitsel over krijgen.
Hij heeft mij andere hormoon tabletten voorgeschreven. Meestal krijg je 2 en half jaar de ene en dan nog eens 2 en half jaar de andere hormonen. Maar aangezien ik weer eens alle bijwerkingen heb die je maar kunt krijgen van deze is het beter om gelijk over te gaan op de tweede soort. Ook daar zijn bijwerkingen van te verwachten. Alleen kan ik dan zelf bepalen of en welke bijwerkingen voor mij het best te dragen zijn. Ik heb de eerste  nu een half jaar geslikt, en nu mag ik dan de tweede weer een tijd proberen. Ik hoop dat de bijwerkingen daarvan beter te doen zijn. Ik hoop vooral dat ik me niet meer zo somber ga voelen, want dat is heel vervelend. Daar wordt ik gewoon chagrijnig van mezelf van. Omdat ik die volgende tabletten ga slikken moet ik ook een Osteoporose onderzoek krijgen. Dan meten ze de botdichtheid op. Omdat deze pillen dus de bijwerking hebben dat je botontkalking krijgt. Daar moet ik dan wel weer vit D en calcium voor bij slikken, maar ze houden dat dus goed in de gaten. Maar verder was hij tevreden. En ik eigenlijk ook wel.
Vorig jaar op 16 februari ontdekte ik bij mij zelf het knobbeltje en nu zijn we al weer een  jaar verder.
Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar. En we hopen en bidden voor een beter "nieuw" jaar. Maar toch heb ik alles kunnen dragen al was het soms bijna onmenselijk.
Wat een zegen dat al mijn bekommernissen gelegd mogen worden bij Gods troon.

maandag 7 oktober 2013

Laatse bestraling

Gisteren dan mijn laatste bestraling gehad. En dat was op zich wel een feestje waard. Zeker nu ik tot nu toe weinig bijwerkingen heb gemerkt. Mijn huid is wat verkleurd maar verder valt het mee.
Ik smeer twee x per dag met een speciale creme en er zijn nog geen open plekken. Alle keren heb ik zelf gereden en ben ik meestal alleen geweest. Dat was ook wel weer erg lekker om het zelf te kunnen doen. Mijn rechterarm heeft wat last van het raar moeten liggen met je arm maar dat zal wel weer slijten. Dus deze behandeling heb ik goed door staan en daar ben ik dankbaar voor.
Mijn vingertoppen en nagels willen nog niet zoals ik wil. Dus handwerken is er nog niet bij en dat wordt ik wel een beetje zat. Maar als dat het ergste is, dan valt het nog wel mee.
Het is lastig om je blouse niet dicht te kunnen knopen, dus dat moet ik vragen. Of om b.v. niet in je neus te kunnen peuteren. Dat leer je zo wel gelijk af. Er zijn zoveel dingen waarbij je je vingers nodig hebt daar kom ik nu wel achter.
Voor nu ga ik stoppen met dit blog. De komende jaren moet ik hormoonpillen slikken. En ja daar krijg je ook weer allerlei leuke dingen van zoals opvliegers. Maar het is goed te doen.
Over een half jaar mag ik weer naar de mammapoli voor een mammografie en kijken ze of het goed gaat. Verder blijft het vertrouwen dat God alles in Zijn hand heeft en ook mijn leven zo leid zoals Hij wil. Soms is dat moeilijk maar tot nu toe heeft Hij mij hierbij geholpen.
Er zijn veel factoren die daarbij hebben geholpen en helpen.
Daarom nogmaals dank, voor ieder die op wat voor manier dan ook mij heeft bijgestaan in de afgelopen moeilijke periode. Door een helpende hand, door een kaart, een telefoontje , een bezoekje, een bosje bloemen, een knuffel, een knipoog, een gesprek, er waren veel mensen die aan mij en ons dachten. Dat heeft ons goed gedaan. Maar voor nu wordt het hier even stil en ga ik weer proberen mijn andere blogs bij te houden. Er komen andere tijden en daar vertrouw ik op.

De afgelopen weken kon ik op zondag weer mee naar de kerk, ook dat is een zegen. Daar put ik troost uit. En daar krijg ik nieuwe kracht voor de week. Niet alleen door de preken, maar ook door wat we zingen.  Zo was er een dienst die mij veel troost gaf daarin zongen we Psalm 62, en ook Psalm 42. Wat een mooie Psalmen zijn dat toch. De eerste wil ik hier nog opschrijven en dan is het over met dit blog.
Psalm 62: 3 en 4 berijmd:

Wees stil, mijn ziel, keer u tot God.
Voorwaar, Hij is mijn vaste rots,
van Hem blijf ik mijn heil verwachten.
Alleen bij Hem is hulp in nood,
Hij is mijn burcht, zijn macht is groot,
ik wankel niet, Hij schenkt mij krachten.

In God is al mijn heil, mijn eer,
mijn sterke rots is God, de Heer,
mijn schuilplaats is Hij in het lijden.
Vertrouw op Hem, o volk, in smart.
Stort voor Hem uit geheel uw hart.
God is een toevlucht t' allen tijde.


woensdag 18 september 2013

Alles is goed.

Dat waren dan weer twee spannende weken, maar we hebben gisteren gehoord dat het weefsel bij Casper goedaardig was. En dat de prostaat niet vergroot was. Wat was dat een mooi bericht en wat zijn we God dankbaar!
Hij hoeft ook geen verdere behandeling te krijgen maar krijgt nog wel een vervolgonderzoek voor het eigenlijke probleem waar hij voor kwam. Dat onderzoek krijgt hij morgen al en over veertien dagen weer de uitslag. Maar eigenlijk kunnen ze gelijk al zien of er iets aan te doen is en of ze dan weten waar het aan zou kunnen liggen dat hij zo vaak moet plassen.....

Ik ben inmiddels op de helft van mijn bestralingen. Het gaat goed en tot nu toe merk ik er nog niet veel van. Behalve een wat geïrriteerde tepel die ik nu moet smeren met een zalfje.
Vandaag moest ik nog naar Assen om een afsluitend gesprek te hebben met de oncologie verpleegkundige en naar de Mammapoli voor een gesprek met de arts daar. Ik mag een half jaar bij hen weg blijven en dan krijg ik weer een mammografie en echo. Dus dat is een goed bericht.
Ik was gelijk door gereden van Assen naar Emmen voor de bestraling maar ondertussen begint dat heen en weer rijden me wel wat op te breken. Ben me daar toch moe vandaag!!!!!!!!
Vanmorgen zijn er drie nagels afgevallen. Dus die ben ik kwijt kunnen ze ook niet meer haken of in de weg zitten. Wel al weer drie nieuwe pleisters om mijn vingers voor nagels die al weer zo ver zijn dat ik overal aan blijf haken maar nog niet helemaal los zitten.
Mijn teen nagels zijn ook erg aan het irriteren, maar die zitten nog niet genoeg los.
Het kan zo wel een jaar duren dus we houden maar geduld.

Onder weg naar Emmen heb ik elke x een cd op van Praise Him en dan kan ik lekker mee zingen.
Daar hoorde ik weer het volgende lied en dat vind ik wel toepasselijk:
Rust mijn ziel, uw God is Koning,
heel de wereld zijn gebied.
Alles wisselt op zijn wenken,
maar Hij zelf verandert niet.

Ieder woelt hier om verand'ring
en betreurt ze dag aan dag,
hunkert naar hetgeen hij zien zal,
wenst terug 't geen hij eens zag.

Rust mijn ziel, uw God is Koning!
Wees tevreden met uw lot!
Zie, hoe alles hier verandert,
en verlang alleen naar God!
We zijn bijna aan het eind van mijn behandeling tegen Borstkanker. Behalve dat ik nog 5 jaar hormonen moet slikken en elk half jaar op controle moet komen. Ik krijg nogal eens de vraag of ik al weet of het resultaat heeft gehad. Maar helaas dat kan niemand weten. Over vijf jaar mag ik stoppen met de hormoonbehandeling. Als in die tijd de kanker niet terug gekomen is noemen ze je: beter. Maar zeker weten doen we het nooit. En dat geeft soms wat onrust maar toch weet ik mij geborgen bij God. En krijg ik enorm veel rust voor nu en voor de toekomst. Die rust wens ik iedereen toe.

donderdag 5 september 2013

Casper geopereerd en ik inmiddels aan de bestralingen.

Inderdaad is Casper Gisteren geopereerd aan zijn blaas. Daar is iets weggehaald wat er niet hoort te zitten. De operatie is goed gegaan en ook met Casper ging het heel voorspoedig. Hij werd aan het eind van de morgen geholpen en zou dan een nacht moeten blijven. Omdat de blaas gespoeld moet worden tot er geen bloed meer komt. Wij kwamen s,avonds op bezoek en de katheter was er inmiddels al uit dus het spoelen was al niet meer nodig. Hij was na de operatie eigenlijk gelijk goed helder en als het mee zat mocht hij met ons mee naar huis. Het wachten was op de arts en die kwam al snel langs. Ook zij vond dat hij naar huis mocht. Alles was prima verlopen en als hij nog een keer goed geplast had mocht hij gaan. Dat was natuurlijk super. Het leek wel of er niets gedaan was!
Maar om acht uur konden we dus huiswaarts keren met manlief. En daar gaat het goed mee.
De uitslag van het PL kunnen we pas over veertien dagen krijgen. Dus daar is nu het wachten op.
Ik ben maandag gestart met met de bestralingen. Maandag is Joke mee geweest en zijn we doorgereden naar Hardenberg. Daar stonden nog twee bedden in de tent en die moeten naar Zoetermeer. Dus die hebben we opgehaald en daarna weer naar huis.
Het bestralen gaat prima en ik ben de andere dagen alleen gegaan. Dat gaat goed. Ik ben gerust wel moe maar niet te moe om te rijden. En de behandeling is ongeveer een kwartier en dan sta ik weer buiten.
De hormoontabletten verdraag ik goed. Geen misselijkheid wat de meeste mensen hebben. Wel opgezette voeten en enkels van het vocht. En ik slaap slecht. Ik weet niet of het daardoor komt. Moet er weer vele malen uit om te plassen. Maar goed tot nu toe gaat het aardig.
Mijn smaak komt weer terug en ik begin weer trek te krijgen in eten.
Kijk dat is wel anders geweest de afgelopen maanden.
Mijn nagels zijn aan het loslaten en dat voelt absoluut niet fijn. En ik hoop dat ze er snel afvallen dan kunnen mijn nieuwe nagels weer lekker doorgroeien.
Dus al met al gaat het langzaam aan steeds beter. En daar zijn we dankbaar voor.
Psalm 122.

Ik hef mijn ogen op naar de bergen:
vanwaar zal mijn hulp komen?
Mijn hulp is van de HERE,
die hemel en aarde gemaakt heeft.
Hij zal niet toelaten, dat uw voet wankelt,
uw Bewaarder zal niet sluimeren.
Zie, de Bewaarder van Israël
sluimert noch slaapt.
De HERE is uw Bewaarder,
de HERE is uw schaduw aan uw rechterhand.
De zon zal u des daags niet steken,
noch de maan des nachts.
De HERE zal u bewaren voor alle kwaad,
Hij zal uw ziel bewaren.
De HERE zal uw uitgang en uw ingang bewaren
van nu aan tot in eeuwigheid.

vrijdag 23 augustus 2013

Drie weken na....

Het moet nog steeds tot me doordringen: ik hoef geen chemo meer! Ik begin langzaam op te knappen.
Er komt weer wat haar op mijn hoofd, wat dun pluizig haar. Maar het is weer aan het groeien.
Mijn vingers en voeten en dergelijke doen nog zeer, maar alleen het feit al dat het niet meer hoeft maakt het makkelijker de dragen. Ik ben nog reuze moe, en voel me een vaatdoek, maar dat maakt niet uit. Gisteren zelf even naar de winkel geweest, en van de week ook Casper zijn spijkerbroek zelf korter gemaakt. Die lag hier al een aantal weken te wachten. Een blouse die veel te wijd was geworden heb ik voorzien van elastiek aan de onderkant en nu valt hij beter. Dat krijg je als je zoveel afvalt. Gelukkig had ik op zolder nog kleding liggen die ik ooit heb gedragen toen ik zo zwaar was als ik nu ben. Dus die kan ik nu weer mooi aan. Maar deze blouse past mooi bij twee driekwarts broeken die ik heb en kon zo weer "passend" gemaakt worden.
De smaak begint wat terug te komen. Ik proef tenminste gewoon karnemelk als ik dat neem.
Ik hoop dat het snel weer verder terug is.
Vanmorgen naar de poli in Emmen geweest voor de bestralingen.
Twee gesprekken gehad, met de verpleegkundige en de arts, en daarna kon ik voor de MRI scan en het zetten van de tatoo puntjes en de lijntjes. Dus ik ben beklad! Met inkt nog wel en ook in het rood.
Maar het ging allemaal goed, en is goed te doen. Krijg wel pijn in mijn arm omdat die ophoog moet liggen, maar ik heb nog Fysio te goed dus ik denk dat ik die maar ga opmaken.
Ik zal tussen 2 september en 2 oktober elke dag dus bezet zijn. Er zullen 23 bestralingen plaats vinden. En daarna ben ik er helemaal klaar mee.....tot februari dan. Dan krijg ik weer een controle.